අඳුරු සිත්තම්

පාටක් මොකටද නේක වර්ණයෙන්

කදුළු වලින් ගෑ පාට තියනකොට..

ඇන්ද සිතුවම් ගොඩක්ම එහෙමයි..

සමනල් පාටක් තිබුනෙම නෑ එහි..

අඳුරුයි ගුප්තයි මේවත් සිතුවම්ද?

කවුරු  ඇහුවත් කියාපන් ඉතින්..

ජීවිතේ ලස්සනම සිත්තම්

වර්ණකලේ අපි කඳුළු වලින් වග.... 

ගුරු වලප කාව්‍ය විචාරය

මතක කදුළු

හදේ දැවටෙන ඔබේ මතකය

හීන් රිදුමකි තවම නැති වූ

තවම හැමවිට මතක් වන විට

මතකයේ කදුලකට මුල පිරූ

ඔබත් සමගින් ගෙවූ කාලය

නොදැනීම මෙන් ඉක්ම ගොස් ඇත

දැනෙයි එනමුදු අදත් පෙර මෙන්

වෙන්ව ගිය ඔබෙ හාදුවේ රස

එක්ව ගිය මග තනිව යන සද

දැනෙයි ඔබ මා ලග සිටින බව

හැරී බැලූ විට පැමිණි මග දෙස

හැගෙයි එය මගෙ හිතළුවක් බව

නිදි නොමැති හුදකලා මැදියම

විවර කල විට කවුලුවේ තිර

සුළග හා මුසු වී දැනෙයි මට

ඔබේ සුසුමක තිබුණු උණුසුම

හදේ ඉපදෙන සිහිනයක් බදු

ඔබේ මතකය

දෙනෙත් අග කදුලකට මුසු කොට

නොපිහදා ඉමි ගලා යන්නට

ඇයත් මවකි

තුරගෙකු මිනිසෙකු යලි පරදද්  දී..

අහර පතා ඈ දෙවියන් යැද් දී..

කදුලු , රුහිරු සිලි හඬට වැහෙද් දී...

තරු අහස යටදි ඈ නම් ලැබ ගත්තී..

හැඬිලි , දෙඩිලි , වැලපිලි වැඩි වෙද්දී

පින පවට පෙරලි තව තව ගල් වදී..

දෙව් විමන් තුරග පිට ලා ගිනි වදී..

දරු දුකට යහන මැද ඈ තනි වුනි..

පෙරලි පෙරලි ඈ උහුලනා දුක්

ගසන හෙන වලට වැඩී...

ඇවිලි ඇවිලි හිත කිපෙන කිපෙන ගත් පහස ඈට බර වැඩී..

පාග පාග දුක වාව වාව හිද ,

පුරන ගින්න දරු පෙමින්..

දකින දකින දන වසන වසන දොර,

මැදි සිතින්ම ඈ අද දකී...

දුගී පැල

අඩුපාඩුකම් සිත පුරා

සතුට උතුරා ගලා

දිවියම අහුරා ගෙනා

දිළිදුකම සිත් වේදනා

රස සවුලු දිව නැති බවත්

වැරහැලි ගත දැත දැවටුනත්

යාන වාහන වීදුරු ගෙවල්

දිළිදු ලොව නැති බවත්

සිතට දැනි දැනි විදින

කටොර දිවිය ඉවසා දරා

තුන් වේල කුස පුරවන්න

අප්පච්චි උසුලන ගින්න

දකින විට නෙත් දෙකට

දුගී පැලත් මහ මන්දිරයක්!

දුක

පතිනි දෙවොලට මලින් පුද 

සුව පැනින් නහවන්නී..

නැතත් අතමිට කිරෙන් පිසු පිඬු 

පිනෙන්  පුද දුන්නී..

සුවඳ විළිකුන් ඵලින් පිරි

 සා කූඩ දන් දුන්නී..

ඕං ඇවිදින් දෙවොල දොරටුව 

සිඹී ඒ ඇත්තී..

"සමාවන් කපුතුමනි මගෙ දරු රෝග වී ඇත්තේ ..

මහිමි එක්තැන් වීය මහ අපලයකි එහෙම ඵල දුන්නේ

ගරා වැටී , එල්ලීය වහලය දිරා ගොස් ඇත්තේ..

වෙලා සරණක් කියන් මෑණිට පිහිට එය වන්නේ.."

අදුර ලා වැහි අන්දකාරෙන් 

පලාතම පිරුනා..

මොනරකොල නැති ඈට පින බර 

දෙවොල් දොර වැසුනා..

කදුලු වියලුනු නෙතු පරය වා

 සුසුම් වැල් හෙලුනා..

දෙවොල තුල වැඩ හුන් පතිනි පිලිමෙත් කදුලු බිදු  හෙලුනා..!

මිතුරිය සේ

යන තැන රැකවල් දී

සෙවනැල්ල සේ රැදී

නිරතුරුව සිටින නුඹ

මිතුරු කැළ සමග මා

කල්ළි වූ විට

අවවාද දී පෙමින්

සීමා මායිම් දමන විට

විටක සිතුනා වදයක්ද

නුඹ මට

දුක සැපට ලගින් හිද

වරදෙදී අත් නොහැර

කිසිදු සිත් රිදීම් නැති

වදනකින් පවා සැනසුම්

දෙමින් ඔබ

කලණ මිතුරියක වූ සැටි

වැටහුනේ පමා වී සිතට

ආදරේ උන්මාදය

අතැගිල්ල අල්ලමින් 

සුරගන බස් තෙපලමින්

මවා පෑ මිරිගුවට

රැවටුනා නොසිතා ඉදිරියම

තරුණ උන්මාදයෙන්

දුන් නුඹේ ආලයට

මහමෙරක් සේ සිතා

කලා මන් ප්‍රේමයද

කලකදී වැහැරෙනා ශරීරය

මෙන් ඔබේ ප්‍රේමයද

වෙනස් වන බව සිතට

දැනෙන විට ප්‍රමාදය

මට මැවූ ආලයම

තිලිණ කර ඇය වෙතට

හැර දමා යන විටදි

තනි වුණා සදහටම...

ජීවිතය

සුසුමක වේගයෙන්

යයි ගලා කාලය

දුක සතුට මුසු වී

රහසින්ම

පියඹා විත් සිත් අරණට

රහසින්ම ගමන් කලා වුන්

තව තවත් නොනවතී

ගමනේය තව තවත්

ඉතින් අත් හල යුතුද අප

ජීවිතය

හිස කෙලින් කර ගත යුතු

ගමනක්‍ ය මේ

ජීවිතය

පසුතැවෙන්නේ කුමට

නුඹද

රැය පහන් කර ලන්න

අලුත් ලොව දැක දන්න!

සොදුර,

ප්‍රේමයේ අභිමන්

විදින්නට

සිතුවෙ මා නම් 

ඒ දිනේ සිට

ඔබගෙ ලෝකය 

එළිය කරනට

පැතුවෙ මා නම් 

ඒ දිනේ සිට

නමුදු සොදුරේ

අපේ ප්‍රේමය

වියැකෙමින් යයි 

මේ ලෙසින් අද

ඉතින් මම දැන්

කුමක් කරමිද

සුභ පැතුම් හැර

ඔබේ නව ලොව හට

පොඩි දුව කාව්‍ය විචාරය

අහිමි තරුණියගේ කතාවද?

සල්ලි

ඇති උන් විදිති

නැති උන් විදවති

පුදුමයකි මට නම්

මේ සල්ලි

මනාපයි සල්ලිත් 

සුදු අත් වලට

පුරවගෙන ඉන්නා

මුදු වළලු

නොබල ඉන්නට 

කරගැට දූවිලි අත් දෙසම

සල්ලි උඹ ඒ තරම් 

නම්බුකාරයිද?

කොරෝනාව

"අද දින සිට

සතියක් සංචරන සීමා

මුලු රටටම"

නිවුස් වලට කීවේ

එහෙම

එතකොටම අහුණා

මහ හඩින් ඝෝශාවක්

හැරිලා බලන විට එදෙසට

ලොකු ගෙදර නෝනලා

සතුට සමරනු බව

දැක්කෙ මම එතකොට

"ලොකු ගෙදර නෝනලා

ගෙදර ඉන්නට

ඒ තරම් සතුටුද"

මටම හිතුණේ එහෙම

හෙට කුලියට නොගියොතින් මම

කන්න නම් නෑ සතියක් අපිට

හෙට කුලියට ගියෝතින් මම

එයිද මගෙ පස්සෙන් කොරෝනාවත්

අහඹුවක්ද නුඹ

නොසිතූ විලසක

හමුවුණු නුඹෙ දෑස

ඇයිද අමතක කරලන්නට

බැරිව ඇත්තේ මේ ලෙසින්?

මා ගොතන පද වල

අයිතිය නුඹට බව

කෙලෙස කියන්නද මා

ආයෙ අපි හමු නොවන කොට

රාත්‍රිය මෙතරම් දිගු බව

වැටහුණේ මට නුඹ දුටු දින

අහඹුවක ඇති මේ රස

නොදුටුවා නම් ඔබ

තවත් නොදනී මම!

අප්පෙක් නැති මං

විමලෙගෙ තාත්තා

අදත් ආවා ඉස්කෝලෙට

උගෙ විස්තර අහන්ට

ඌත් හරි උජාරුවෙන්

මට පේන්න හිනා වුණේ

මාත් හරි ආසයි තාත්තව

ඉස්කෝලෙ උන්ට පෙන්නන්ට

ඒත් මට කොහෙන්ද 

දැකලවත් නැති තාත්තෙක්!